Yutkunuyorum. Kelimeler düğümleniyor benliğimde
Susuyorum susuyorum
Konuşmak ister gibi yutkunuyorum yeniden
Sözcükler akıvermiyor dilimden başı bozuk ırmaklar gibi
Saplanıyor balçıklarla bezeli yüreğime.
Orda kalıyor akmıyor kıpırdamıyor
Sarsıyorum kendimi bir kez daha, son bir kez daha
Ama gönlümde doğan aklımda harmanlanan sözcükleri
Haykıramıyorum sana senin namını sana sunamıyorum
Belki de kalp aynamı sana tutamıyorum.
Güneş batıyor bu şehirde her yer acemi bir gri fona yaslanıyor
batan güneş sensizliğimin üstüne seni nakış nakış işliyor
ve semanın griliği sensizliğin siyahına madara olurcasına kaçıyor
gece sen ve ben değişmez üçlümüze kucak açıyor